رئیس سازمان زندانها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور گفت: در دوره جدید سعی
کردیم در جهت انتقال زندانها از داخل به خارج شهر اقدام کنیم که از این
طریق هم اسباب آسایش مردم را فراهم کنیم هم فضای مناسبی را برای نگهداری
زندانیان ایجاد کنیم.
به گزارش روابط عمومی سازمان زندانها اسماعیلی که
در برنامه سلام تهران حضور یافته بود با بیان اینکه در سال 89 بالغ بر 101
هزار نفر از زندانیان، عضو کتابخانههای داخل زندان شدند خاطرنشان کرد: 43
هزار نفر از زندانیان در دورههای سواد آموزی نهضت، آموزش و پرورش و کار و
دانش در داخل زندان دوره های مربوطه را گذراندند و هم اکنون 795 نفر در
دوران تحمل حبس، مشغول به تحصیل در دوره عالی هستند و همچنین 44 هزار و 658
نفر نیز دوره حرفهآموزی را گذراندند و گواهی قبولی گرفته اند.
وی در
پاسخ به پرسشی مبنی بر بازنمایی رسانههای بیگانه از وضعیت زندانهای ایران
به عنوان محلی که «پر از زندانی است و جا ندارد»، تصریح کرد: ما در زندانها
تراکم داریم اما علت تراکم، آن چیزی نیست که آنها به آن دامن میزنند. ما
در سی سال بعد از انقلاب به این سمت حرکت کردیم که جمهوری اسلامی نیاز به
زندان ندارد.
وی ادامه داد: در همه شهرها، ادارات و سازمانهای مختلف
تاسیس شد ولی زندان ایجاد نشد؛ واین در حالی بود که رشد جمعیت، شهرنشینی و
قرار گرفتن در کنار کشوری که تولید کننده مواد مخدر است، وجود داشت. اگر
امروز مدارس، دانشگاهها و ادارات هم مربوط به سی چهل سال قبل بود، دچار
مضیقههایی میشدیم.
رئیس سازمان زندانها در پاسخ به سوالی در خصوص
طبقهبندی زندانیان نیز با ذکر این توضیح که طبقهبندی زندانیان فقط در
زندانهای بزرگ قابل اجراست و در زندان کوچک امکانپذیر نیست، افزود: ما
زندانیان را از همدیگر جدا نگه میداریم تا بدآموزی نداشته باشد اما در حوزه
خدمات، تغذیه و بهداشت برای ما هیچ فرقی بین افراد وجود ندارد و خود را
مأمور بازپروری همه زندانیان میدانیم.
اسماعیلی در پاسخ به این سوال که
«آیا ما زندان داریم یا ندامتگاه؟»، اظهار کرد: زندانهای ما ندامتگاه است.
ما گرچه به حسب قانون، لفظ زندان را برای نگهداری مجرمان در مدتی که مقامات
قضایی دستور دادهاند، به کار بردهایم ولی این نگاه از منظر بیرونی است. از
منظر خودمان اینجا ندامتگاه است؛ یعنی جایی که فرد باید به رفتار ناصواب
خود پی ببرد و در او تحولی به وجود بیاید و در بازگشت به جامعه عنصر مفیدی
برای خود، خانواده و جامعهاش باشد.
وی درباره این ذهنیت که برخی تصور
میکنند فرد خطاکار با رفتن به زندان خطاکارتر میشود، گفت: قطعا تربیت
زندانی در اولویت سازمان زندانهاست. برخی اقدامات سازمان در راستای اصلاح و
بازپروری افرادی است که عوامل ارتکاب جرم آنها بررسی و مشخص شده است.
زندانها سعی میکنند خلاءهای زندگی این افراد را که عمدتاً در زمینههای
فرهنگی، آموزشی یا اشتغال است، پر کنند.
اسماعیلی آموزشهای حرفهای زندان
را در 63 محور ذکر کرد و گفت: این حرفهها در کانون اصلاح و تربیت،
سفالگری، کامپیوتر، برق و گلسازی و در زندانها مکانیک، برق اتومبیل،
فرشبافی، انواع صنایع دستی، لولهکشی ساختمان، جوشکاری و حرفههایی است که
فرد پس از آزادی به سهولت بتواند برای خود در جامعه شغلی دست و پا کند و
مجدداً مرتکب جرم نشود. در سایه این تلاشهای عمومی، فعالیتهای مذهبی، آموزش
اخلاق، احکام و قرآن نیز داشتهایم.
وی برتر شناخته شدن سازمان زندانها
در امر اقامه نماز در سال گذشته و در میان همه وزارتخانهها و سازمانهای
دولتی را بیانگر تلاش این سازمان برای اصلاح و تربیت مجرمان دانست و در عین
حال خاطرنشان کرد که در خود زندان به لحاظ جمعیت زندانی که وجود دارد،
افراد بزهکار خود به خود ممکن است آثار وضعی روی دیگران بگذارند؛ مانند
آلودگی هوا که هرچقدر هم سعی در جلوگیری و کاهش آثار زیانبار آن شود به هر
حال آثار نامطلوبی خواهد داشت.